Wan: Pare ano nga bang Ingles sa Mahal na Araw?
Tu: Semana Santa, pare.
Wan: English nga, eh. English.
Tu: Eh di...Holy Week. Hina mo naman, eh.
Wan: Ano bang tagalog sa "week"?
Tu: Linggo.
Wan: Eh bakit "Mahal na Araw"?
Tu: Aba, ewan. Leche!
---
Oooopppsss...! Pasensya nga pala sa matumal kong posts...sa mga comments na walang reply...sa ini-stalk kong blogs na hindi ko na mabisita...atbp. Mahirap maging cute...peksman!
500...1000...1500...2000...2100...2200...2300...2320! Kung isasali ang sampum piso ko sa bulsa, bale P2, 330 ang dala kong pera. Isinuksok ko ulit ang wallet sa likurang bulsa at inibutones para nakaw-proof. Dumaan ako sa gilid ng simbahan papunta sa likuran. Habang nag-eemote ang mga mata ko sa reflection ng sikat ng araw, may biglang nagsalita. "Totoy!" Hindi ko sinundan ang boses. Sa dami ng totoy sa mundo, bakit ako lilingon? Sayang ang effort. "Totoy!" OK, sige na nga lilingon na ako.
Ako nga ang tinatawag ng matandang babae. Nakasuot siya ng checkered polo at leggings. May bakal na tukod na may apat na paa pero dalawa lang ang may goma. Nakaupo malapit sa isa sa mga haligi ng lugar at may hawak na plastik. Mukhang ordinaryong tao lang na nakikipag-chat kay Papa God. "Mamamalimos ako sa'yo." Nabibingi ba ako? Sa get-up nya, pwede na nga siyang commercial model ng Arthro. "Ano po?" Makalapit para mas malinaw. "Mamamalimos ako." Ganoon talaga ang pakinig ko. Ang hina kasi ng boses ni lola. Parang nagtsitsismis lang ng buhay ni PNoy.
Kinapa ko ang bulsa ko para makuha ko ang sampum pisong barya. Kanan...wala. Kaliwa...wala. Likod...wala rin. "Wala po akong barya, eh. Pasensya na po." Naisipan kong ibigay ang P20 sa wallet ko nang mapagmasdan ko ang hawak n'yang plastik. Kulay puti. Red ang design. May drawing na echoserang bubuyog na bumabagabag sa isipan ko noong bata pa ako. Walang duda...si Jollibee nga!
